Δήμος Φυλής

Αρχική / Δήμος Φυλής

  • Δήμοι και Περιοχές

  • Σε πολύ μικρή απόσταση από την Αθήνα, στις νοτιοδυτικές πλαγιές της Πάρνηθας, βρίσκεται ιστορικός δήμος της Φυλής. Στα ανατολικά συνορεύει με τον Δήμο Ασπροπύργου. Η Φυλή είναι ένας από τους αρχαιότερους δήμους της Αττικής. Το πιο σημαντικό μνημείο της περιοχής είναι το αρχαίο φρούριο, που κατά τα χρόνια της Επανάστασης υπήρξε το ορμητήριο του καπετάν Μελέτη και των ανδρών του. Λίγο πιο πάνω, σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου, βρίσκεται η Πηγή της Φυλής, όπου τοποθετείται και ο αρχαίος οικισμός. Σήμερα, ο δήμος έχει δημιουργήσει στον χώρο αυτόν μια τεχνητή αρχαία πόλη, για να θυμίζει σε όλους την ιστορία του τόπου. Σημαντικός τόπος λατρευτικής σημασίας κατά την αρχαιότητα ήταν το σπήλαιο του Πανός (Λυχνοσπηλιά), το οποίο βρίσκεται σε ένα απόκρημνο και δύσβατο μέρος, πάνω από το φαράγγι της Γκούρας, σε υψόμετρο 620 μέτρων. Στην περιοχή της Φυλής υπάρχουν δύο μοναστήρια, που προσελκύουν πλήθος προσκυνητών. Το παλαιότερο –του 7ου αιώνα– είναι η περίφημη Μονή Κλειστών, με αξιόλογες αγιογραφίες και ξυλόγλυπτο τέμπλο. Η συμβολή της μονής στους εθνικούς αγώνες υπήρξε σημαντική λόγω της φυσικής της θέσης, αλλά και της συμμετοχής των μοναχών της σε αυτούς. Νεότερη είναι η μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης.

    Φυλή

    Η Φυλή είναι μια μικρή σε πληθυσμό πόλη, η οποία τα τελευταία χρόνια αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς επισκέπτες, ιδιαίτερα τα σαββατοκύριακα και τις αργίες. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2001, η πόλη έχει 3.055 κατοίκους. Η νέα οικιστική ανάπτυξη που παρατηρείται γίνεται με σεβασμό στο παραδοσιακό χρώμα. Στην περιοχή λειτουργούν πολλές ταβέρνες, καφετέριες και κρεοπωλεία, καθώς και καταστήματα με άλλα ντόπια προϊόντα. Ο Δήμος Φυλής προσφέρει στους κατοίκους και στους επισκέπτες μια ήσυχη και ήρεμη ζωή σε πολύ κοντινή απόσταση από την Αθήνα.
    Περισσότερα...

    Άνω Λιώσια

    Τα Άνω Λιοσία βρίσκονται στο βορειοδυτικό άκρο του λεκανοπεδίου Αττικής και απέχει 14 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Στα δυτικά συνορεύει με τον δήμο Ασπροπύργου , ενώ νότια με το δήμο Καματερού. Η στρατηγική θέση των Άνω Λιοσίων στην τομή των δύο «περασμάτων», που διαμορφώνονται από τους ορεινούς όγκους της Πάρνηθας και του Ποικίλου όρους, είχε αξιοποιηθεί από την αρχαιότητα. Στο δυτικό όριο της περιοχής σώζεται τμήμα τείχους, του λεγόμενου «Δέματος», το οποίο πιθανώς οικοδομήθηκε το 337 π.Χ., επί Λυκούργου. Η ύπαρξη κατοίκησης στην περιοχή στα ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια επιβεβαιώνεται από πλήθος στοιχείων που έχουν βρεθεί σε ανασκαφές. Στην ευρύτερη περιοχή των Άνω Λιοσίων σώζονται οι αξιόλογες βυζαντινές εκκλησίες των Αγίων Σαράντα, του Προφήτη Ηλία, του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και του Αγίου Γεωργίου του Κεραμιδίου. Από το 1383 και εξής ξεκίνησε η εγκατάσταση Αρβανιτών, οι οποίοι παρέμειναν στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, ασχολούμενοι με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη φρουρά των περασμάτων (δερβενίων) για χάρη των Οθωμανών.

    Τα Άνω Λιόσια ή Λιοσιώτικα Καλύβια συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821 μαζί με τη Χασιά και το Μενίδι. Μάλιστα, η τελευταία μάχη για την απελευθέρωση της Αθήνας πραγματοποιήθηκε το 1829, στην περιοχή του Αγίου Ιωάννη των Άνω Λιοσίων.Αμέσως μετά την Επανάσταση, τα Άνω Λιόσια ήταν ένα μικρό χωριό με 180 κατοίκους, που ήταν όλοι Αρβανίτες. Το 1905, αν και αριθμούσε μόνο 750 κατοίκους, απέκτησε ρυμοτομικό σχέδιο, το οποίο κάλυπτε την περιοχή που σήμερα καταλαμβάνει το κέντρο των Άνω Λιοσίων σε έκταση 30 εκταρίων (= 300.000 τετραγωνικών μέτρων). Το 1912 ο οικισμός αναγνωρίστηκε ως κοινότητα. Βέβαια, η εκτέλεση κοινοτικών έργων υπό τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε ήταν αδύνατη. Τα πρώτα βήματα της κοινότητας συνέπεσαν με τους μεγάλους εθνικούς αγώνες της δεκαετίας του 1910. Από την 5η Οκτωβρίου 1912 και για τα επόμενα δέκα χρόνια η χώρα βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση, η επιστράτευση στέρησε από την παραγωγή το σύνολο του εργατικού δυναμικού και η φτώχεια έγινε ακόμα πιο αισθητή. Τα τελευταία χρόνια, τα Άνω Λιόσια δέχθηκαν μια σειρά από υπερτοπικές λειτουργίες που συνεπάγονταν και υποβάθμιση της περιβάλλουσας έκτασης, όπως τη χωματερή (χώρο εναπόθεσης απορριμμάτων για όλο το λεκανοπέδιο), τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Υλικού (ΟΔΔΥ), δύο στρατόπεδα, το αμαξοστάσιο του ΟΑΣΑ και πολλές ρυπαίνουσες βιομηχανίες. Ένας λόγος που ευνόησε τις χωροθετήσεις αυτές είναι η γειτνίαση και η επικοινωνία του δήμου με το Θριάσιο Πεδίο, γεγονός που προσέδωσε στα Άνω Λιόσια τον ρόλο της «πίσω πόρτας» του λεκανοπεδίου.

    Από τις αρχές του 1990, ο Δήμος Άνω Λιοσίων(πλέον Φυλής) έχει αναλάβει δυναμική δράση κατά της υποβάθμισης και στην κατεύθυνση αυτή μελετά και υλοποιεί συγκεκριμένη αναπτυξιακή πολιτική και επεξεργασμένα προγράμματα. Στη χωματερή δημιουργήθηκε Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (ΧΥΤ Α) και εργοστάσιο ανακύκλωσης. Σχεδιάστηκε πάρκο αναψυχής, δημιουργήθηκαν αθλητικοί χώροι (κολυμβητήριο, γήπεδα αντισφαίρισης, ποδοσφαίρου και πετοσφαίρισης) και υλοποιήθηκαν προγράμματα τεχνικής υποδομής.Παράλληλα, σχεδιάστηκαν πλατείες, παιδικές χαρές, πρότυποι χώροι πολιτισμού, αθλητισμού και κοινωνικές υποδομές για την τρίτη ηλικία. Κατασκευάστηκε το ολυμπιακό γυμναστήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και δημιουργήθηκε οργανωμένο Βιοτεχνικό Πάρκο.Αναβαθμίστηκαν οι δημόσιες υπηρεσίες και οι υπηρεσίες υγείας (εφορεία, τράπεζες, ΙΚ Α). Ο σεισμός του 1999 κατέστρεψε το 50% των κτηρίων –κυρίως του κέντρου– και άφησε άστεγους περίπου 10.000 δημότες. Σήμερα η πόλη έχει βρει πάλι τον ρυθμό της, καθώς ολοκληρώνεται το «Πρόγραμμα ανάπλασης και ανοικοδόμησης» της κατεστραμμένης περιοχής. Το υπό κατασκευή Πάρκο Πόλης, καθώς και το νέο υπερσύγχρονο γήπεδο της ΠΑΕ ΑΕΚ αναμένεται να αναβαθμίσουν σημαντικά τον δήμο. Η αναπτυξιακή προσπάθεια που έχει κατα βληθεί στα Άνω Λιόσια μέσα στα τελευταία 40 χρόνια είναι ιδιαίτερα σημαντική, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι το 1964 η τότε κοινότητα διέθετε δύο τηλέφωνα, μία γεώτρηση με δυνατότητα υδροδότησης 150 οικογενειών (από τις 1.000 που υπήρχαν), 36 λαμπτήρες δημοτικού φωτισμού, 800 μέτρα ασφαλτοστρωμένου δρόμου και ένα ιππήλατο απορριμματοφόρο (κάρο). Τα Άνω Λιόσια, με έκταση σήμερα 38.050 στρεμμάτων και πληθυσμό περίπου 35.000 κατοίκων, αποτελούν πόλο έλξης στη Δυτική Αττική. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η δραστηριότητα του δήμου στον πολιτιστικό τομέα, με τη λειτουργία πολιτιστικού κέντρου που συστήθηκε το 2005 και περιλαμβάνει ωδείο, φιλαρμονική, σχολή παραδοσιακών χορών, εργαστήρια εικαστικών τεχνών, θεάτρου και κινηματογράφου. Στην περιοχή δραστηριοποιούνται εννέα πολιτιστικοί σύλλογοι και από τον Μάιο του 1987 η Δημοτική Ραδιοφωνία Άνω Λιοσίων («Ξένιος FM») εκπέμπει το πρόγραμμά της στους 97,4 μεγακύκλους, δίνοντας έμφαση σε θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης και πολιτισμού.
    Περισσότερα...

    Ζεφύρι

    Ο χώρος που σήμερα καταλαμβάνει η περιοχή ήταν γνωστη από αρχαιοτάτων χρόνων και φαίνεται πως έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τον Δεκελεικό πόλεμο. Όσον αφορά στη νεότερη ιστορία , ο ρόλος του ήταν σημαντικός κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, αφού λειτούργησε ως η κεντρική δίοδος διαφυγής των αντιστασιακών αγωνιστών. Η αρχική ονομασία του Ζεφυρίου ήταν Ζωφριά, όνομα το οποίο πήρε πιθανότατα από μια μεγάλη στέρνα, η οποία είχε δημιουργηθεί κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές από τους λίγους κατοίκους της περιοχής, λόγω της μεγάλης έλλειψης νερού, για να ποτίζουν τα ζώα («ζώων φρέαρ»).Ο πληθυσμός της Ζωφριάς άρχισε να αυξάνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και αυτό οδήγησε στον διαχωρισμό της Ζωφριάς σε Άνω και Κάτω. Η Κάτω Ζωφριά έγινε κοινότητα το 1967 και μετονομάστηκε σε Κοινότητα Ζεφυρίου κατά τη Μεταπολίτευση, από το όνομα της ποδοσφαιρικής ομάδας που είχε δημιουργηθεί και είχε το όνομα ενός ανέμου, του ζέφυρου. Μέχρι το 1967 οι κάτοικοι ήταν ελάχιστοι και ζούσαν χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό και με ένα μοναδικό τηλέφωνο, που εξυπηρετούσε τις ανάγκες όλων. Το 1971 είχε πληθυσμό 2.572 κατοίκων, ο οποίος δέκα χρόνια αργότερα αυξήθηκε στους 5.260. Αυτή η αύξηση του πληθυσμού, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη αρχαιολογική και ιστορική σημασία που έχει ο χώρος, οδήγησε στην αναγνώριση της κοινότητας σε δήμο από τις αρχές του 1991.

    Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία που προκύπτουν από την απογραφή του 2001, ο πληθυσμός του Ζεφυρίου ανέρχεται σε 9.985 κατοίκους.Χαρακτηριστικό γνώρισμα του πληθυσμού είναι οι μειονότητες. Οι Αθίγγανοι, που είναι και η μεγαλύτερη μειονότητα του Ζεφυρίου, αποτελούν περίπου το 20% του συνολικού πληθυσμού. Επίσης, υπάρχει ένας μικρός αριθμός παλιννοστούντων Ποντίων και παρατηρείται μια τάση υποδοχής Αλβανών, Πακιστανών και Ινδών. Οι άντρες στην πλειοψηφία τους απασχολούνται ως τεχνίτες και εργάτες, ενώ οι γυναίκες εργάζονται σε βιοτεχνίες ενδυμάτων και δερμάτινων ειδών. Ο πληθυσμός του Ζεφυρίου αποτελείται στο μεγαλύτερο ποσοστό του από οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, ενώ η ανεργία –που, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, ξεπερνά το 9% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού– αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του δήμου. Η περιοχή που σήμερα καταλαμβάνει το Ζεφύρι ήταν εντελώς υποβαθμισμένη. Επρόκειτο για έναν λασπότοπο, όπου συχνά οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να βγουν από τα σπίτια τους. Ο πρώτος πρόεδρος του Ζεφυρίου, κ. Φακηνός, ανέλαβε την αποπεράτωση σημαντικών έργων. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει και στον «αρχιτέκτονα» του Ζεφυρίου, κ. Λιάρο, ο οποίος συνέβαλε στην ανάπτυξη της πόλης, σχεδιάζοντας τα περισσότερα έργα στο Ζεφύρι (γήπεδα, πλατείες, παιδικές χαρές). Το πρώτο σχολείο που κτίστηκε στο Ζεφύρι ήταν ιδιωτικό και για τον λόγο αυτόν τα περισσότερα παιδιά αναγκάζονταν να πηγαίνουν σε μακρινά σχολεία. Το 1965 το σχολείο έγινε δημόσιο, ενώ το 1987 κτίστηκε το γυμνάσιο, που μέχρι το 1994 συστεγαζόταν με το λύκειο Ζεφυρίου. Στην είσοδο της πόλης –στη θέση παλαιού εργοστασίου, στο κτήμα Κωνσταντινίδη– έχει δημιουργηθεί το Δημοτικό Πάρκο Ζεφυρίου «Κ. Λιάρος», το οποίο αποτελεί βασικό κέντρο αναψυχής της περιοχής. Από το 2003, στον χώρο του δημοτικού πάρκου λειτουργεί το Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, όπου παρουσιάζεται μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση 70 ομοιωμάτων τεχνολογικών κατασκευών των Ελλήνων, από την αρχαιότητα μέχρι τα βυζαντινά χρόνια. Χαρακτηριστικό σημείο της πόλης είναι ο χώρος του Πνευματικού Κέντρου του δήμου. Από το 1974, που έγιναν οι πρώτες πολιτιστικές εκδηλώσεις, τον Σεπτέμβριο κάθε έτους πραγματοποιούνται στην πόλη τα λεγόμενα «Ζεφύρια», με έκθεση βιβλίου, χορευτικούς συλλόγους και συναυλίες.
    Περισσότερα...
    ×
    Δήμος Ασπροπύργου Δήμος Ελευσίνας Δήμος Μάνδρας-Ειδυλίας Δήμος Μεγάρων Δήμος Φυλής